De Professor Valt

Vandaag hebben we onze eerste lange route gedaan: The Professor Falls nabij Banff. Nu ja, "nabij". Je parkeert je auto op een parking vlak buiten Banff, onder het beroemde Spring Hotel, en begint aan de aanlooptocht van een uur of twee.


The Professor Falls is volgens de topo genoemd naar een van de openers die er een val gemaakt heeft. Het is dus maar 1 waterval - wel een lange - en "falls" is dus een werkwoord. Zelf zijn we niet gevallen. Nu ja, toch niet bij het klimmen. Toen we weer helemaal beneden waren en onze crampons uitgedaan hadden, ben ik even uitgeschoven.

Er stond bijzonder veel wind vandaag, wat het niet super aangenaam maakte. Hoewel... in Schotland heb ik bij slechter weer geklommen. Op een of andere manier slaagt het water er bij de Canadese winterkou hier toch nog in om op verschillende plaatsen vloeibaar te zijn, wat zorgt voor een rare combinatie van hard en bros ijs, en superzacht waterig ijs op dezelfde waterval. Bij het eerste vliegen de brokken vaak in het rond als je erin wilt hakken, bij het tweede daarentegen glijdt je bijl erin en zit hij van de eerste slag gegarandeerd goed. Maar de vochtige omgeving zorgt er voor dat alles nogal nat wordt, niet in het minst het touw. En in combinatie met de ijskoude wind zorgt dat voor een bevroren touw dat qua soepelheid meer weg heeft van een staalkabel.

Onlangs de lange aanloop en de vochtigheid is The Professor Falls een van de populairste routes van de Rockies. Misschien omdat ze niet zo moeilijk is: III, WI4.

Daarmee zijn we in de rapte ook eens door Banff gereden. Het ziet er daar toch wel heel erg supertoeristisch uit, zo'n beetje Chamonix of misschien zelfs Sankt-Moritz. Helemaal anders dan Canmore, dat toch veel bescheidener gebleven is, en wat authentieker misschien.

Gisteren hebben we in Haffner Creek geklommen, dat is een eind voorbij Banff, en eigenlijk al in de provincie British Columbia. Er staan daar overal bordjes met waarschuwingen voor beren, en ik heb er ook ene gezien...